Ο κόσμος γύρισε ανάποδα με τα χέρια στο χώμα στην υγρή άσφαλτο,μια μοναχική νύχτα χωρίς όρια
με τα φανταστικά ρολόγια.
Σε ένα δωμάτιο άδειο από απουσίες σε μια πόλη ξένη από φαντάσματα κάθε μέρα, κάθε ώρα σα τις σταγόνες της βρύσης αργά και σταθερά τραγουδούν μονότονους ήχους σαν το χτύπο της
καρδιάς,στην αρχή της δημιουργίας πριν τη γέννεση στο κενό διάστημα του χώρου και του χρόνου λίγο πριν την άρχη και μετά το τέλος
Ο κόσμος γύρισε ανάποδα το νήμα της ισορροπίας το εύθραστο με μια κίνηση,ένα νεύμα ,ένα αντίο..
Όλες οι επαναστάσεις κάπως έτσι ξεκίνησαν...αρκεί να'χεις θάρρος και δίψα για το άγνωστο και
εισιτήριο κάποιο όνειρο...'οταν όλες οι πύλες ανοίξουνε για να ανακαλύψεις γυμνά τα αγάλματα,
άφθαρτα από την ομίχλη του χρόνου με το καθαρό φως της απλότητας που τα περιβάλει.
Με τα μάτια κλειστά και το κουτί της Πανδώρας κλεισμένο καλά στο χέρι σου θα δαμάσεις τους δαίμονες ήρθε η ώρα έχεις νικήσει τους Τιτάνες έχεις λύσει όλα τα αινίγματα...
Τώρα κοιτάζεις το φως κατάματα γιατί είσαι εσύ το ρόδι που πορφύρισε σπυρί σπυρί
Ο κόσμος γύρισε ανάποδα γιατί έτσι είναι κανονικός.
Δε κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια ...μα μέσα από αυτά βαθιά στις κόγχες το μέσα έξω
Το απόλυτο και αληθινό τ'αλλάζει όλα το μέσα έξω.
Καθώς περνά ο καιρός χωρίς το τρομαγμένο φτερούγισμα του ερωδιού,
στην άκρη της θάλασσας με
το νήμα που σε δένει μ'αυτήν τη στιγμή που ο γλάρος σου μίλησε..γιατί είσαι εσύ που θα δαμάσεις τη θάλασσα έχοντας πάντα κάποιον να περιμένεις ,στο στενό ακρογιάλι με τα μάτια στον ορίζοντα και το βλέμμα τ'ουρανού.Αυτόν που θάρθει...
Χωρίς πανοπλία αστραφτερός σα τον ήλιο. Αυτόν που πρώτος θα λύσει το δικό σου αίνιγμα...εκει στο δάσος χαραγμένο ειν''τ'ονομά του, αυτός με δυνατή καρδιά και θάρρος στα μάτια θα λύσει τα μάγια της αράχνης, μες στο λαβύρινθο δε θα χαθεί.
Η ροή του ποταμού έχει αλλάξει και συ ντυμένη νύμφη προσφέρεις χοές
στους θεούς στη λίμνη με την κλαίουσα ιτιά και στεφάνι στα μαλλιά φορείς με βασιλικό,
για να Ξορκίσεις το κακό που πρώτη μάντεψες.
Όμως η νύχτα είναι μακρινή και το φεγγάρι φωτεινός οδηγός σου πυξίδα του ναού σου... με την πρωινή δροσιά αποζητάς το φιλί του υάκινθου.
Σα δροσοσταλίδα σε καλοσορίζει η μέρα η καινούργια και θα λουστεις μ'αθάνατο νερό κάποια μέρα που ο ουρανός δε θαχει σύννεφα,μόνο καθρέφτες με είδωλα ανάστροφα. 'Ολοι οι πλανήτες σε καλοσορίζουν γυρίζοντας ανάποδα...
Εκεί με τον Ωρίωνα για θρόνο, την Αφροδίτη με τα χίλια χρώματα και συ θα παίζεις πρόθυμα με τα ουράνια σώματα σε ελικοειδή περιστροφή ταξιδεύοντας με έναν κομήτη αστραπόμορφο με τη μοναδικότητα κανόνα που αργά έμαθες..
.Ετσι κι αλλιώς ο κόσμος γύρισε ανάποδα, ο κύκλος άνοιξε και ξανάκλεισε με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει μόνο ίσως εσύ.Τυλίγεις το νήμα λύνεις τους κόμπους είναι αυτοί ατελείωτο ικαι εσύ μένεις πάντα εκεί δόφραγμα του ίδιου εαυτού σου.
.Και έτσι πέρασαν δύο αιώνες και ύστερα άλλοι δύο και εσύ πάντα εκεί όχι πολύ μακριά απ΄το παράθυρο μες σε περίτεχνα φτιαγμένο θόλο Αποσυντίθεσαι όμοια με το μήλο μακριά απο τον αέρα,το νερό,το δέντρο, πέρα από τους ήχους του δάσους το τραγούδι των πουλιών.την ανάσα της γης, τη δροσερή αύρα της θάλασσας στον απέραντο ορίζοντα..
.Η σκακιέρα εκε .αντίπαλος εσύ και ο εαυτός σου εσύ κι μοίρα, εσύ κι ο χρόνος, εσύ κι ίδια σου η φύση.
Μετράς τις μέρες τους μήνες τους αιώνες και ξαναρχίζεις πάλι από την αρχή ,σαν κάτι να σου ξέφυγε..Με το γόνατο βρεμμένο και το μικρό αστερία στεφάνι άστρο του θαλάσσιου ουρανού σου να αχνοφέγγει στο ηλιοβασίλεμα......Εσύ σαν αναδυομένη ταξιδεύεις με φυσαλίδα του βυθού που εξατμίζεται στο κύμα κι αφήνει το φουστάνι της, αγγίζει τη φτερούγα της με τα ακροδάχτυλα της
..Σα λογισμός, σαν αύρα... 'Ομοια με κομήτη που έρχεται και φεύγει. G.M
