Σε κρίση άντεξαν τα φυτά μου
όμως τώρα αποφάσισα να πεθάνουν
….
Το αγαπημένο μου αγιόκλημα ,το μυρωδάτο γιασεμί και η
λεβάντα της καλής ποικιλίας έσβησαν χωρίς νερό και περιποίηση.
Ήταν μία απόφαση συνειδητά οργανωμένη.
Τα κουβαλούσα χρόνια στη βαλίτσα μου ,όπου κι αν ταξίδευα.
Αρνούμαι πια, να τα συντηρήσω, αρνούμαι να μου φέρουν
αναμνήσεις παιδικών χρόνων στο νου.
Αρνούμαι να με καταδιώκουν οι στιγμές εκείνες οι ηδονικές ,η
μέθη και το λίγωμα απ΄το άρωμα τους.
Αρνούμαι πια, ότι με πάει πίσω νοερά, φαντασιακά και
ελλειπτικά.
Αρνούμαι την εξάρτηση μου από αυτά και από ότι με κάνει
ευάλωτη σε καιρό πολέμου.
Το χώμα ας γίνει σκληρό σαν πέτρα ,ο κορμός εκμαγείο ζωής, με πρόφαση να υπάρξει.
Το φύλλο αποτύπωμα μνήμης δαιμόνιας σε κατάσταση πυρός.
Η ρίζα μυστικό απόσταγμα από το φυλλομέτρημα των μουσώνων, και άθελα της
μαγεμένη στον κύκλο των μετενσαρκώσεων της.
Η γλάστρα τερακότα ας επιστρέψει εκεί όπου ανήκει, δε μου
ανήκει πια άλλωστε ήταν δανεική ….από χέρια που αιώνες τώρα έπλαθαν μύθους
…τους δικούς της μύθους που ντύθηκα δικούς μου. Όμως δεν ήταν....
Συνωμοτικά έθαψα ευχές και κατάρες μέσα της.
Πόθους σε κάθε
παραφυάδα μυστικούς.
Ότι χώραγε που δεν ήταν μπορετό να χωρέσω εγώ…
Μήπως ενηλικιώθηκα τελικά ;
G.
